Yokluğunda ne ateşleri hasretimle yaktım da,
Bir seni yakamadım beni yaktığın gibi.
Çölde su, mahpusta gün, oruçta ekmek gibi bekledim seni.
Sense araya korkular koydun,
Yasaklar koydun,
Bitmez tükenmez engeller koydun.
Şimdi nerdesin diye sakın sorma.
Sen çağırdın da ben gelmedim mi?
Sen varken darılmazdım çiçeksiz baharlara,
Yağmurlu havalara, bu kasvetli akşamlara.
Sen varken;
Bakıp içlenmezdim tren istasyonlarına,
Otobüs duraklarına...
Sen varken ayrılanlara ağlamazdım...
Yıkılmazdım biten sevdaların ardından,
Gidenlere küsmezdim,
Kalanlara acımazdım...
Sen varken böyle üşümezdim, titremezdim.
Masumdum, çocuklar gibi.
Böyle delirmezdim, küfretmezdim...
Hele ölmeyi hiç düşünmezdim.
Şimdi soruyorum sana:
Adı sevdaysa bu cehennemin,
Sen yaktın da ben yanmadım mı?
Biliyorsun;
Bütün acılarına yeşil ışık yaktım olmadı.
Bütün korkularına arka çıktım olmadı.
Dağlara merdiven dayadım olmadı.
Haziranda kar oldum yağdım avuçlarına olmadı.
Sevdim olmadı, yandım olmadı, taptım olmadı.
Artık benden pes!
Bu aşkın biletini istediğin gibi kes!
Nasılsa gidiyorsun.
Biliyorum, git...
Ama ardında;
Ağlayan bir çift göz,
Paramparça bir yürek,
Ve yıkılmış bir dağ görmek istemiyorsan;
Çek silahını, daya sırtıma,
Titrersem namerdim...
Sen vurdun da ben ölmedim mi?
Ahmet Selçuk İLKAN |
